تأثیر مصرف گلوکز بر مقادیر agrp، انسولین و گلوکز پلاسما پس از یک وهله فعّالیّت دایرهای مقاومتی در کشتی گیران آزادکار جوان

چکیده مقدّمه: agrp، یک نرو پپتید مترشحه از هستة کمانی هیپوتالاموس است و نقش مهمّی در تعادل انرژی، کنترل وزن و دریافت غذا ایفا می­کند. گزارش شده است که شرایط منفی تعادل انرژی، موجب افزایش مقادیر agrp می شود و با ایجاد شرایط مثبت تعادل انرژی ( بازسازی منابع انرژی) متوقّف می شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر مصرف قند خوراکی (گلوکز) پس از یک فعّالیّت دایره ای مقاومتی بر روی agrp، انسولین و گلوکز پلاسماست. مواد و روش: برای این منظور 16 کشتی گیر آزادکار جوان (سن,22/29±./9 وزن 75/45±12/9 و شاخص تودة بدنیbmi 26/23±2/60) به طور تصادفی انتخاب شدند و مجدداً به طور تصادفی به2 گروه قند (1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد 8 نفر) و گروه آب) تعداد 8 نفر تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد یک فعّالیّت دایره ای مبتنی بر فنون کشتی ( wtbce) را اجرا کنند. نمونه گیری خونی در سه مرحله، قبل، بلافاصله پس از فعّالیّت و 90 دقیقه پس از خوراندن محلول گلوکز انجام شد. جهت اندازه­گیری agrp پلاسما از کیت تجاری elisa استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرّر و آزمون تعقیبی lsd در سطح معناداری pیافته ها: تفاوت معناداری در سطوح agrp (pنتیجه گیری: افزایش سطوح agrp پلاسمایی بلافاصله بعد از فعّالیّت، حاکی از آن است که فعّالیّت حاد طرّاحی شده موجب تحلیل انرژی و ایجاد تعادل منفی انرژی شده است. هم چنین نشان داده شد که مصرف قند خوراکی موجب افزایش مقادیر گلوکز پلاسمایی و با افزایش رهایش انسولین توانسته ازدیاد سطوح agrp ناشی از فعّالیّت شدید را مهار نماید. بنابراین شاید بتوان گفت که اثر اشتهاآوری پس از یک فعّالیّت شدید از طریق agrp اعمال شده و بالارفت این پپتید برای بازسازی ذخایر از دست رفتة انرژی ضروری می باشد.